اهو برگان راچشم از دیدن من روشن

سوزنده چراغستم در گوشه ی این مأمن

پروانه بسی دارم سرگشته به پیرامن

از جلوه ی سبزوسرخ طرح چمنی ریزم             گشته است ختن صحرا از بوی دلاویزم

خم میشوم از مستی هرلحظه ومی خیزم               سرتا به قدم نازم پا تا به سرانگیزم         

جوش می ومستی بین در چهره ی گلکونم

داغ است نشان عشق در سینه ی پرخونم

ا          زاده وسرمستم خوکرده به هامونم                      رانده ست جنون عشق از شهر به افسونم 

از سعی کسی منت برخود نپذزرم من                     قید چمن وگلشن برخویش نگیرم من  

بر فطرت خودنازم وارسته ضمیرم من

ازاده برون ایم ازاده بمیرم من